Logos Multilingual Portal

Select Language



Miguel de Unamuno (1864 – 1936)  

Spanish philosophical writer, of Basque descent, b. Bilbao

The chief Spanish philosopher of his time, he was professor of Greek at the Univ. of Salamanca and later rector there. His criticism of the monarchy and especially of the dictator Miguel Primo de Rivera caused his removal from the university in 1920 and his exile from Spain (1924–30), but with the establishment of the republic (1931), he was reinstated as rector. At first a supporter of the republic, he became critical of it and sided briefly (1936) with the rebels, only to rebuke them sharply just before his death. In his chief work, Del sentimiento trágico de la vida en los hombres y los pueblos (1913; Bollingen Series tr., The Tragic Sense of Life in Men and Nations, 1968), he expresses his highly individualistic philosophy—one of faith in faith itself, not in any affirmation or denial of faith. Other important volumes are La vida de don Quijote y Sancho (1905; Bollingen Series tr., Our Lord Don Quixote, 1958–59) and La Agonía del cristianismo (1925; Bollingen Series tr., The Agony of Christianity, 1973). His poetry, as serious as his essays, includes Poesías (1907), Rosario de sonetos líricos (1911), and El Cristo de Velázquez (1920). His novels also express his impassioned concern with life and death; they are Niebla (1914; tr. Mist, 1928), Tres novelas ejemplares y un prólogo (1920; tr. Three Exemplary Novels and a Prologue, 1930), and La tía Tula (1921). His complete works were published in Spanish in 1951–52.


a ciencia é un cemiterio de ideas mortas
a lingua non é o revestimento do pensamento, senón o propio pensamento
a miña relixión é buscar a verdade na vida e a vida na verdade
a moda, isto é, a monotonía no cambio
a peor intolerancia é a diso que chaman razón
a xente berra para non se sentir
as linguas, como as relixións, viven das herexías
cando morre alguén que soña connosco morre unha parte de nós
cando un home durmido e inerte na cama soña algo, que é o que existe? el coma conciencia que soña ou o soño?
crer é crear
é detestábel a avareza espiritual daqueles que, coñecendo algo, non procuran a transmisión deses coñecementos
é feble porque non dubidou bastante e mais quixo chegar a conclusións
non é raro atopar ladróns que fagan prédicas contra o roubo
o máis alto heroísmo para un individuo, como para un pobo, é saber enfrontar o ridículo
os satisfeitos, os felices, non aman; adormecen nos seus costumes
que cousa é o mundo real senón o soño que soñamos todos, o soño común?
todo acto de bondade é unha demostración de poder
unha das avantaxes de non ser feliz é que se pode desexar a felicidade